Dwór budowano etapami w latach 1550-1625 ale zasadniczy zrąb budynku ukończono w 1613 roku. Dwór należący wraz z wszystkimi majątkami trzebieszowickimi do rodu von Reichenbachów nazwano „Steinhof” (Kamienny Dwór, Zamek na Skale).

Drugim rodem, który niezwykle mocno wpisał się w historię Zamku na Skale, byli Wallisowie. Nabyli go pod koniec XVII wieku. Mający francuskie pochodzenie Wallisowie, od 1200 roku mieszkali  w irlandzkim zamku Carighmain. Tak też brzmiało początkowo ich nazwisko. Po tym, jak weszli w posiadanie Gór Wallijskich, dołączyli do niego drugi człon- Wallis. Brzmiało więc ono wówczas Carighmain - Wallis. Trzebieszowice były pierwszą i główną rezydencją Wallisów na ziemi kłodzkiej.

Modernizację starego renesansowego dworu rozpoczęto najprawdopodobniej jeszcze na polecenie zmarłego w 1689 roku Georga Oliviera barona von Wallis. Najbardziej zmieniono wówczas wygląd rezydencji od strony rzeki, od południa i głównej wiejskiej drogi. Powstał wówczas nowy człon zamku    ze stajniami i dwupiętrową oranżerią na piętrze a także nowa wieża.

W XVIII i XIX wieku zamek w Trzebieszowicach należał do największych atrakcji ziemi kłodzkiej, leżących na szlaku okazałych rezydencji nad Białą Lądecką. Zwiedzali go chętnie nie tylko kuracjusze z Lądka , ale i podążający do tego zdroju turyści. Było ich bardzo wielu. Lądek Zdrój należał wówczas do najmodniejszych uzdrowisk na świecie, którego walory stały się szczególnie znane po udanej kuracji króla pruskiego Fryderyka II , nazywanego Wielkim. Król Fryderyk sterany ciągłymi podbojami militarnymi, zawitał do Lądka Zdroju w sierpniu 1765 roku. Władze uzdrowiska wpadły w popłoch, bo meble i firany w mocno już podniszczonym zakładzie przyrodoleczniczym mogły uwłaczać królewskiemu majestatowi. Pożyczono więc wyposażenie z Zamku na Skale. W 1783 roku majątek dóbr trzebieszowickich liczących ponad 1000 ha, będący największą posiadłością w Hrabstwie Kłodzkim, Olivier von Wallis sprzedał hrabiemu Ludwikowi Friedrichowi von Schlabrendorf.   

W 1813 roku zjechał do Lądka Zdroju król pruski Wilhelm III, któremu towarzyszyły rodzina i liczna świta, a wkrótce potem dołączył do nich car rosyjski Aleksander. Swe urodziny król postanowił wyprawić jednak w Trzebieszowicach. Kuracjusze z Lądka Zdroju docierali do Trzebieszowic najczęściej promenadami. Pierwszym punktem wycieczki był las miejski, na skraju którego stała leśna świątynia. Kolejnym punktem był Zamek na Skale, gdzie oglądano m. in. zwierzyniec i ogród, w którym wystawiano rośliny tropikalne, chronione przed zimnem w ogrodzie zimowym.

Chęć podziwiania wspaniałych widoków na park, rzekę, wieś i okoliczne wzniesienia była jednym z głównych motorów ostatniej wielkiej przebudowy Zamku na Skale w latach 1903-1905. Zleciła ją mająca francuskie pochodzenie hrabiowska rodzina Chamare-Harbuval, która przejeła dobra po Schlabendorfach. Powstał wówczas wspaniały salon wyłożony boazerią w stylu secesji i neorenesansu, z którego prowadzi wejście na balkon panoramiczny. W salonie stoi ceramiczny piec, do którego przylegają ceramiczne ławy. Najbardziej zachwycają jednak w tym wnętrzu drzwi z secesyjnym ornamentem na którym wyrzeźbiono panią tego zamku. Według znawców, drzwi warte są tyle, co dobrej klasy mercedes. Do salonu prowadzi wejście z korytarza, z którego rozpościera się widok na dawny dziedziniec zamkowy. Dziedziniec w XIX wieku nakryto podwójnym szklanym dachem. Szczególny podziw zwiedzających budzi bogato rzeźbiona drewniana klatka schodowa nawiązująca układem przestrzennym do dojrzałego baroku wiedeńskiego.

Zamek na Skale w Trzebieszowicach jest wspaniałym przykładem jednoczącej się Europy. Władały nim najwspanialsze rody słowiańskie, pruskie, walijskie i francuskie. Przez wiele lat pełnił rolę arystokratycznego ośrodka Lądka Zdrój należącego do najmodniejszych na świecie uzdrowisk, oraz pełnił rolę siedziby rodowej właścicieli dóbr Ziemi Kłodzkiej.

źródło: //wroclaw.hydral.com.pl/14380,obiekt.html